Rare dingen

Er zijn gelukkig journalisten met de gevoeligheid om het op te merken: de rare wijze waarop – vooral het linkse –  establishment reageert of juist niet reageert, of niet dúrft te reageren op zaken aangaande de staat Israël. Alsof ze te maken hebben met een dermate hete of zelfs besmettelijke aardappel dat ze er geen raad mee weten. Ze zouden die staat het liefst non-existent willen verklaren.

Willem Pekelder wijst die besmuikte houding aan bij Pieter Jan Hagens, tijdens een interview in Buitenhof met theologe Karen Armstrong. Pekelder signaleert: “Als Armstrong zegt dat Islamitisch antisemitisme niets met de Islam maar alles met het Christendom en de staat Israël heeft te maken, blijft het stil bij Pieter Jan Hagens”. Terwijl deze normaal gesproken wel van wanten weet bij tendentieuze uitspraken.

En er was de journalist Eric Brassem die inging op de toespraak die de Franse president Hollande op 27 januari hield bij de herdenking  van de bevrijding van Auschwitz. “U, Fransen met een Joodse geloofsovertuiging, uw plaats is hier”, zo richtte Hollande zich tot de Joodse bevolking van Frankrijk, waar de moordpartij op 7 januari in een koosjere supermarkt nog nadreunt. “Frankrijk is uw vaderland. Ons land zal niet meer Frankrijk zijn als we zonder u moeten leven, en als het terrorisme u ertoe zou drijven de Franse bodem te verlaten”, zei Hollande.

Brassem haalt de reactie aan van de Franse commentator Luc Rosenzweig bij wie deze woorden in het verkeerde keelgat schoten. Volgens Rosenzweig komen de mooie woorden van de “ambigue filosemiet” Hollande neer op: “Als u erover denkt te vertrekken, en vooral naar een omgeving die ik hier niet zal noemen (maar we begrijpen mekaar), bent u verantwoordelijk voor de wonden die u toebrengt aan de Franse natie”.

Een dergelijke besmuiktheid kan tot rare dingen leiden. Bijvoorbeeld gemiddeld twintig veroordelingen per jaar van Israël in de Mensenrechtencommissie van de VN, tegen 1 per jaar  voor Syrië. En vooral: dat dat heel gewoon gevonden wordt – bij het linkse establishment. Zoals Stephan Sanders het noemt: “routineus anti-Joods”.

Nu maakt Netanjahoe het ons ook niet gemakkelijk om je comfortabel te voelen bij Israëls politiek. Maar dat deed Berlusconi ook niet met de zijne, de Iraanse ayatollahs met hun stenigingen niet, en Sisi en Erdogan met hun anti-rechtsstatelijke politiek doen dat ook niet. Toch brengen het gedrag en de politiek van Berlusconi, Sisi, Erdogan en de ayatollahs niemand ertoe om besmuikt te spreken over Italië, Egypte, Turkije en Iran of hun bevolkingen.

Ik zei het al: er gebeurt iets raars op dit terrein.

Zie ook Aantallen en Hoe naïef is Levinas eigenlijk?