Dat heeft te maken met een topzwaar model van besluitvorming: top-down hiërarchisch, maar tegelijkertijd gericht op zo groot mogelijk draagvlak en op indekking tegen ongewenste bij-effecten van de besluitvorming, vooral juridisch en publicitair.
Een beetje besluit moet daardoor al gauw vier of vijf onderliggende gremia doorlopen voordat het bevoegde niveau gaat beslissen. En ja, om dat allemaal te regelen heb je veel slimmerikken nodig: juristen en beleidsmedewerkers die risico-analyses kunnen opstellen, adviezen kunnen formuleren en teksten eindeloos kunnen bijschaven. En zo onvermijdelijk ook elkaar zullen gaan bezighouden.
Opmerkelijk is dat er ondertussen wel het nodige verbetert in de dienstverlening aan de burger. Waar de disproportioneel grote aandacht voor beleid en besluitvorming zich vooral wreekt is op het terrein van cruciale ondersteunende processen zoals ICT of de financiële administratie. Dat zijn zaken waar dit type slimme mens enigszins allergisch voor is of op neerkijkt, met als gevolg dat daar relatief weinig serieuze aandacht naar toe gaat. Daardoor zijn databases al jaren vervuild, hapert de ICT en is de managementinformatie gebrekkig. En daar heeft niet eens zozeer de burger als wel de interne medewerker zelf last van.
Het kan niet anders of ook de slimmerikken moeten af en toe getroffen worden door de discrepantie tussen hun hoog overvliegende woorden en de soms krakkemikkige bedrijfsvoering. Het kan niet anders of zo’n slimmerik denkt soms: ben ik nou gek?!
Zie ook Grand Design, Soorten overleg en Bellen blazen
Een belangrijk deel van dit verschijnsel wordt veroorzaakt door de verweving van het politieke en het ambtelijke deel van een gemeentelijke organisatie. Politici zijn uit de aard van hun bestaan gebrand op handhaving of verbetering van hun positie en die van hun partij. Dit maakt hen dominant en onvoorspelbaar. Het ambtelijk apparaat moet hierin voortdurend schipperen en soms op eieren lopen. Tegelijk willen bepaalde ambtenaren graag politieke invloed uitoefenen en denken politici aan een baan voor de toekomst binnen het ambtelijk apparaat. Allemaal menselijk en begrijpelijk, maar ook riskant, want gevoelig voor onverkwikkelijke verschijnselen als fraude en vriendjespolitiek in het personeelsbeleid.
BeantwoordenVerwijderenEen toenemend verschijnsel is, dat ambtenaren hun baan zien als stap in de carrière die gemakkelijk ook buiten de poort ligt. Hierbij gaat het vooral om wat je op je cv kunt zetten en niet meer om betrokkenheid bij de stad of het bestuur.
Of anders komt het door jouw beschreven verschijnsel omdat er in Amsterdam nu eenmaal een bevolking woont die in een hogere divisie speelt dan de rest van Nederland. Vaak genoeg hoorde ik de grap dat de Amsterdammer de eigenlijke mens is. Daar kon ik overigens prima mee leven.
Monk