Hondsviooltje

Hoe kunnen mijn favoriete columnisten er nu zo naast zitten? Ik krijg bij Stevo Akkerman (Trouw) of Aylin Bilic (NRC) zelden of nooit het gevoel dat zij over een bepaald onderwerp het hele punt gemist hebben. Maar als het gaat over de klemsituatie die na de overwinning van de BBB is ontstaan rondom het stikstofdossier brengen beiden de kwestie terug tot een juridisch probleem. Namelijk tot de vraag of het mogelijk is de wet te wijzigen die Natura2000-gebieden beschermt. 

Bilic gaat daarin het verst, zij pleit ervoor “er alles aan te doen om dat Natura2000-verdrag open te breken”. Akkerman zegt in feite hetzelfde, al klinkt daar meer ironie in door: “Steeds gaat het erom regeringen te dwingen kleur te bekennen: neem je handtekening onder klimaat- en natuurverdragen serieus. Wil je er liever onderuit? Dat kan ook, het is geen dictatuur”. Alsof de blokkerende regelgeving een formeel gegeven is, en die wetten geen reëel doel dienen. 

Het gaat wel ergens over, denk ik dan. Misschien heeft de achteloosheid tegenover stikstof wel te maken met de voortdurende koppeling aan Natura2000-gebieden, en met de onooglijkheid van de beestjes en plantjes die vervolgens genoemd worden door natuurbeschermers. Het hondsviooltje en de kleine schorseneer spreken maar bij weinig mensen tot de verbeelding, ga je daar een heel land voor op slot zetten?

Als je eenmaal doorhebt dat stikstof de wortelstelsels van hele bomen, zelfs hele bossen in het hele land aantast, en je hoort dat jonge en eeuwenoude eiken en beuken gewoon omvallen – dan snap je dat de regelgeving ergens over gaat. Politiek én regelgeving zullen daar juist in gezamenlijkheid moeten optreden.

Zie ook Hondsviooltje(2).

Wil je commentaar geven of zien: klik op Hondsviooltje en scrol naar beneden door.