Ons nationale NOS-Journaal doet behoorlijk wat opvoedend en algemeen beschavend werk. Een gemiddelde kijker krijgt er het nodige aan analyse en historische informatie van mee. Op een of andere manier moet als resultaat daarvan de indruk blijven hangen dat er op een ordentelijke, overzichtelijke manier te praten is over wat er zoal gebeurt. Wat dat gevoel ook waard is zolang de ergste dingen ver van ons bed plaatsvinden, want dan is het altijd makkelijk praten natuurlijk.
Maar toch. Als het bijvoorbeeld gaat over inflatiegevaar en het bijdrukken van geld dan kan ter sprake komen dat de politiek niet geacht wordt zich met de Europese Centrale Bank te bemoeien. Daar wordt bij verteld dat dat zijn oorzaak heeft in de desastreuze Duitse inflatieperikelen van na de Eerste Wereldoorlog, toen de politiek wel zeggenschap had over de geldvoorraad en daar op grote schaal misbruik van maakte. Verhelderend.
En als er rellen zijn in Londen dan legt Sacha de Boer uit dat er in de relwijken grote werkeloosheid heerst onder jongeren, dat er 58 sollicitanten zijn voor iedere vacature, en dat het grootste deel van de jeugdwerkers is wegbezuinigd. Ook al is hier een heleboel niet mee gezegd, het wordt zo allemaal wat verklaarbaarder. We leren zaken een beetje in verband te plaatsen op een manier die vroeger niet bestond.
Mijn indruk is dat die opvoedende taak soms nog wat ruimer wordt opgevat. Dan begeeft een verslaggever zich op het vlak van politieke gevoeligheden met een duidelijke, eigen boodschap. Dat gebeurde onlangs een paar keer naar aanleiding van de Euro-reddingsoperaties.
Terwijl in Den Haag premier Rutte en minister De Jager op eieren lopen en tegenspreken dat we meer Europa nodig hebben om de Euro te redden, laat NOS-verslaggever Chris Ostendorf vanuit Brussel weten dat het eigenlijk al lang volstrekt duidelijk is wat er moet gebeuren. Het garantiefonds moet groter en er moeten meer mogelijkheden komen voor Brussel om zich te bemoeien met het begrotingsbeleid van de Eurolanden. Het wachten is alleen op een paar treuzelaars in de achterhoede: Nederland en Duitsland.
Henk en Ingrid vinden het misschien niet leuk dit op het Journaal te horen, maar van mij mag Ostendorf dit zeggen. Want ik denk dat die analyse de meest valide is en dat politici zich te veel laten inperken vanuit beduchtheid voor hun kiezers. En als de politiek niet durft te zeggen waar het op staat moeten journalisten dat maar doen. Uiteindelijk maken PVV en SP zichzelf irrelevant, als ze niet de economie naar de knoppen helpen.
Gelukkig is er ter afsluiting altijd nog het weerbericht. Vooral Erwin Krol maakt daar graag een feel good verhaal van, weer of geen weer. Maar ook bij de anderen zorgt de solide politieke neutraliteit van het verschijnsel weer dat ons Journaal met een zekere geruststelling kan worden afgesloten.
Zie ook Nee zeggen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten