Wie is de ander bij Levinas?

 

Zie ook Kiest Trouw voor de brave Levinas? en Wie is de ander bij Levinas?

Wil je commentaar zien of geven: klik op Wie is de ander bij Levinas? en scrol naar beneden door.

Plaatjes gewist

Tot mijn spijt heb ik moeten besluiten om spaarzaam te zijn met illustraties op mijn weblog. Ik heb inmiddels te veel gevallen gezien van bloggers die agressieve juridische brieven kregen over beeldauteursrechten, en die daar veel geld aan kwijt waren. Ik heb geen zin in dat gedoe, dus ik heb zo'n beetje alle plaatjes gewist. Alleen boekomslagen, zelfgemaakte foto's en de negen meest recente illustraties laat ik staan. De aanblik is daardoor wat minder sjeuïg. Maar ja, het gaat ons om de tekst, toch?

Wil je commentaar geven of zien: klik op Plaatjes gewist en scrol naar beneden door.

Gelukssysteem

Beatrice de Graaf was zeven of acht jaar toen ze voor het eerst voor een goed doel met een collectebus de straat op mocht. Dat was geen onverdeeld succes. De naaste buren stopten er nog wel wat in, maar naarmate ze verder van huis kwam werden de reacties botter. Na een tirade van een grote man in hemdsmouwen over de overheid en goede doelen als zakkenvullers en graaiers begreep ze er niets meer van. “Wie kon er nu tegen collectes zijn? En wat had de regering ermee te maken? Waarom was die man zo boos op mij?” Nu, als hoogleraar geschiedenis in Utrecht, giet ze haar verbijstering over zoveel slordig denken over de publieke zaak in een pleidooi voor een stevige herwaardering en nieuwe doordenking daarvan. In navolging van Hannah Arendt stelt zij dat “elke burger moet weten wat de publieke zaak is, en er ook moet zijn in het publieke domein”. Er moet gediscussieerd worden, over belastingen, over de zorg en het onderwijs.

Ondernemer en ex-model Charlotte Labee was dertien jaar toen ze gescout werd voor modellenwerk. Op haar veertiende kreeg ze haar eerste burn-out, maar dat weerhield haar er niet van om op volle snelheid haar beautycarrière voort te zetten. In 2008 werd ze gekroond tot Miss Universe Nederland. De daarop volgende ineenstorting was zo totaal dat alleen een rigoureuze terugtrekking in het eigen innerlijk en gevoel nog redding kon brengen. Zij ging zich richten op het overprikkelde menselijke brein. Labee kijkt sindsdien geen tv meer, behalve mooie documentaires, ze volgt geen nieuws en fladdert graag rond in het bos. Ze pleit voor minder nadenken, behalve dan als het over zaken gaat, want ze runt haar eigen productenlijn die mensen moet helpen “om meer uit je gelukssysteem te halen”. De markt is haar publieke zaak.

Ik begrijp de verleiding wel die Labee tot haar standpunt heeft gebracht. Het doet mij vaak bepaald geen goed, mijn dagelijkse portie nieuws uit de krant of het Journaal. Maar je daarvan afsluiten, en stoppen met nadenken over politiek en de inrichting van de samenleving kan wat mij betreft het antwoord niet zijn. Dan capituleer je in feite voor de markt die voor een groot deel diezelfde overprikkeling veroorzaakt. Bovendien dreigt altijd, zoals De Graaf benadrukt, bij terugtrekking van burgers uit bemoeienis met ons samenleven, de opkomst van een totalitair regime. Dan is er geen samenleving meer en valt er nog maar weinig uit je gelukssysteem te halen.

Wil je commentaar geven of zien: klik op Gelukssysteem en scrol naar beneden door.

Speelsheid

Ik heb het niet zo op het woord ‘speelsheid’. Het woord roept een soort superieure lichtvoetigheid op, en dat heeft er mee te maken dat ‘speels’ in veel gevallen gebruikt wordt door mensen die het al voor elkaar hebben. Ze hebben het goed, en natuurlijk zijn er problemen, maar die lossen ze wel op. Er staat voor deze mensen niet zo veel wezenlijks op het spel, of zij ervaren het hele leven als een groot spel, dus dan kan het speels blijven. Niet geheel toevallig zijn het in de politiek vaak VVD’ers die zich laten voorstaan op hun lichtheid van toon en de vrolijkheid van hun borrels. 

Het woord wordt niet vaak gebruikt door mensen op het bestaansminimum die elk dubbeltje moeten omdraaien. Of door mensen voor wie het bestaan een existentiële opgave is waar ze dagelijks mee worstelen. Niet zelden wordt speelsheid als verdienste ingezet tegenover dat soort getob. Daar zet ik liever het woord ‘humor’ tegenover. Zeker, dat is ook een vorm van lichtheid, maar een waarin de doorleefde zwaarte ook nog hoorbaar is.

Wil je commentaar geven of zien: klik op Speelsheid en scrol naar beneden door.