Het is pure macht die telt

Dus de manager wint het altijd van de vakman, zou je zeggen.
Toch is dat de vraag. Het blijkt mogelijk te zijn dat de manager, zonder iets te verliezen van zijn formele macht, geraakt wordt door verdriet van vakmensen en andere medewerkers. En dat hij beseft dat dat verdriet veroorzaakt wordt door zijn rationele plannen, hoe overwogen ook. Dat besef kan ruimte scheppen voor de afweging van verschillende rationaliteiten. Zoals Ger Groot het zegt: "...zien we wat mensen werkelijk doen, dan komen we nauwelijks een najagen van eigenbelang ten koste van alles tegen. Het vreemde is dat bijna niemand het voor die sociale inslag van mensen durft op te nemen, wanneer hem daar expliciet naar gevraagd wordt. Bijna ieder zal - bang om voor naïef te worden versleten - de nadruk leggen op het cynische aspect in het menselijk gedrag, dat daardoor van de weeromstuit als de waarheid daarvan beschouwd wordt".

Zie ook Kankerpitten en Zwarte zwaan

Zit de leraar klem tussen de managers?

Dat stellen Ad Verbrugge en zijn geestverwanten van Beter Onderwijs Nederland (BON).
Daar zit zeker iets in, al was het maar het heimwee naar een tijd dat niet alles georganiseerd was. Maar zorgen die managers ook niet voor goede voorzieningen en betere werkomstandigheden? Kortom: is het wel of/of: vakmanschap of management? Is het niet eerder en/en? Ik denk dat er meerdere rationaliteiten tegelijkertijd naast elkaar kunnen bestaan: de rationaliteit van de vakman naast die van de manager. De vraag is dan: hoe bepaal je de grens? Wanneer weet je of jouw rationaliteit meer kwaad doet dan goed, en een illusie wordt? Die vraag komt op 15 maart 2007 aan de orde in de workshop Organisatieverandering in het licht van Emmanuel Levinas op het congres van de Algemene Vereniging van Schoolleiders.