Schuiven

Zie ik dat nu verkeerd of is het inderdaad zo dat de posities die weldenkende mensen innemen ten aanzien van het Israëlisch-Palestijnse conflict aan het schuiven zijn of vloeiender worden? Dat wil zeggen, van de mensen die ik tot nu toe als weldenkend en verhelderend heb beschouwd.

Als exponent van deze groep beschouw ik Dow Marmur, emeritus rabbijn uit Toronto, onderhoudend columnist en voor een deel van het jaar woonachtig in Jeruzalem.

Sceptisch over de kansen tot vrede in het Midden-Oosten is hij altijd geweest. Maar tot een half jaar geleden was de belangrijkste teneur in zijn columns een stug volgehouden overtuiging dat een terugtrekking van Israël uit de bezette gebieden en de vestiging van een Palestijnse staat op de Westbank en Gaza onvermijdelijk deel uit zouden moeten maken van een oplossing, en een beetje snel ook.

Nu de onderhandelingen geheel zijn vastgelopen of zelfs compleet gestopt zijn, weet hij het niet meer zo precies. “It’s never quite clear how it’s to be done, but moderates call for more intensive negotiations that would lead to the establishment of a sovereign Palestinian state living in peace with Israel, albeit probably as cold a peace as with Israel’s other neigbors. Others who claim to be realists say that as long as Hamas and its allies are on the scene, with Iran as paymaster, a Palestinian state would be Hamastan and make things infinitely worse. Both sides have powerful arguments and I’m among those who find it increasingly difficult to hold consistent opinions on the subject”.           

In zijn recente columns lijkt zich een soort berusting van hem meester te maken, hij schikt zich in de status quo. Alsof er door de stagnatie en door facts on the ground een soort onomkeerbaarheid is ontstaan. “But as things are at present, the status quo is sufficiently tolerable for both sides to leave things alone: despite the Iranian threat, Hamas rockets, Palestinian acts of terror, the very problematic Arab Spring, Israeli occupation, Jewish settlement expansion and settler violence, and countless other potential and real danger points”.

Laatst deed hij verslag van een uitstapje met de nieuwe Jeruzalemse lightrail die directe en relatief snelle verbindingen verzorgt tussen de Arabische en Joodse wijken van de stad. Door de effectiviteit van deze verbindingen is de Israëlische regering op het idee gekomen om er een railnetwerk in de Westbank aan vast te knopen. “Whatever the explanations, the real reason is obvious: it’ll bring the occupied territories closer to the rest of Israel and make the ‘two-state solution’ even less realistic than it already seems to be”.         

Vervolgens vraagt hij zich af wat de toekomst ons zal brengen. “Probably more of what we’ve lived with since the Six Day War. If neither side is prepared to accept a divided Jerusalem, the side with more clout will carry the day. Israel’s determined effort to reduce geographic divisions through urban transportation is yet another sign of its upper hand. Though there’re cogent reasons to be unhappy about the situation, we may have to concede that the alternative would be much worse for all concerned, including the Arab residents”.

Het kan allemaal waar zijn. Maar iets in mij verzet zich tegen een te gemakkelijk mee gaan met de loop die de geschiedenis en de gebeurtenissen nu eenmaal hebben. Iets zegt mij dat de volkenrechtelijke verdeling van het grondgebied zoals vastgesteld door de VN uitgangspunt moet blijven, wil niet louter het recht van de sterkste bepalend worden.

Zie ook Palestijnse staat en Dezelfde mensen?