Disproportioneel

Eva Peek schreef vorige week in NRC dat het haar tegenviel hoe weinig we collectief geleerd hebben van de Sjoa. Bijna tachtig jaren van herdenkingen en reflectie op medeplichtigheid en op het gemak waarmee destijds de uitroeiing van Joden kon plaatsvinden, hebben niet geleid tot “een breed gedragen, verfijnde kennis van antisemitische stereotypen”. Dat stelt haar teleur, want daar had ze op gehoopt.

Ik moet zeggen, ik ben het niet helemaal met Peek eens. Het valt mij niet tegen wat ik tegenkom in landelijke kranten en nieuwszenders (ik heb het dus nadrukkelijk niet over social media). De betere journalisten zouden het kunnen laten bij het afzetten van het aantal slachtoffers van Palestijns geweld (tegen de 1600, inclusief gesneuvelde militairen) tegen het aantal slachtoffers van Israëlische bommen (meer dan 10.000), en vervolgens inzoomen op de disbalans. Dat gebeurt zeker ook, maar daarnaast is er opmerkelijk veel oog voor de vernietigende doorwerking van eeuwenlange uitsluiting en vervolging, uitmondend in de poging tot totale vernietiging. De door generaties heen opgebouwde en bijna tot genetische aanleg gegroeide getraumatiseerdheid vertegenwoordigt in zijn akelige diepte net zo goed een disbalans waar we mee te dealen hebben. Niet alleen Joden, maar ook, of juist, die (westerse) samenlevingen die eeuwenlang de trauma’s hebben gevoed. De kennelijk gevoelde noodzaak – op zijn minst in de betere journalistieke kringen – om dat te benoemen kan verklaren waarom er de afgelopen maand betrekkelijk veel redelijk diepgravende artikelen verschenen over (de geschiedenis van) antisemitisme, evenals genuanceerde interviews over Joodse angsten en trauma’s die als uit het niets dezer dagen levensgroot tevoorschijn komen. 

Ter vergelijking: in 1940 zou ik voor de ‘betere journalistieke kringen’ niet hebben willen instaan qua opvattingen over Joden, zeker niet voor het confessionele deel van die kringen. Cleveringa was met zijn opvattingen een uitzondering op de regel. Joodse stereotyperingen werden, ook door de ‘weldenkenden’ van toen, voor zoete koek geslikt. Het lijkt erop dat decennia van herdenkingen hier nu voor een breder blikveld zorgen. Daar staat tegenover dat het klassieke antisemitisme zich, onder andere door de huidige gebeurtenissen, in rap tempo over andere delen van de wereld verspreidt.

Zie ook Disproportioneel geweld.

Wil je commentaar geven of zien: klik op Disproportioneel en scrol naar beneden door.

Twee soorten vergif

Twee soorten vergif houden me bezig: de CO2 in de lucht wereldwijd, en het antisemitisme in de grond, van oudsher de Europees-Russische bodem maar zich nu gestaag uitbreidend naar het Midden-Oosten en Noord-Afrika. De twee soorten vergif zijn even wanhopig makend, en ik weet vaak niet waar ik me op moet richten. Rondom 4 en 5 mei van dit jaar, voor de zoveelste keer geconfronteerd met de peilloze en inktzwarte afgronden van de vernietigingskampen, vroeg ik me af waarom ik me eigenlijk zo druk maak om het klimaat en een mogelijk fysiek einde van de mensheid. Was de mensheid immers tachtig jaar geleden al niet moreel failliet? Toch ondersteunde ik van harte de bezetting van de A12 en andere ontregelende acties van Extinction Rebellion (XR). Protesteren tegen klimaatbedreigend vergif is hoe dan ook altijd goed, dacht ik.

Op dit moment houdt het andere gif me meer bezig, vooral door de snelheid en het gemak waarmee het vrijkomt. Onze Nederlandse, Europese bodem moet er wel tot de rand toe mee verzadigd zijn, anders is de gretigheid niet verklaarbaar waarmee vlak na de sadistische massamoord van Hamas op Israëlische burgers de anti-Israëlische agressie ontvlamde. Al op 9 oktober wist Johan Derksen te melden dat de massamoord erg was, maar “dat de Joden er wel een beetje om gevraagd hebben”. Op 11 oktober, nog voor de vernietigende Israëlische bombardementen, werd de Palestijnse vlag geprojecteerd op de Euromast door een afdeling van XR. De toch voor de hand liggende fase van begrip of compassie voor Joodse Nederlanders werd zo goed als overgeslagen, er werd (aldus NRC) “in één keer doorgeschakeld naar een bijzonder agressieve vorm van solidariteit met de Palestijnen – vaak uitmondend in onversneden antisemitisme”. Katya Tolstoya, de scheidend Theoloog des Vaderlands, zegt: “Door de oorlog in Gaza voel ik hier een golf van antisemitisme, dat ken ik nog uit de Sovjet-Unie”. 

Ik wist dat dat gif in onze bodem zit – hoe zou het ook anders kunnen na honderden jaren van aanvankelijk Christelijk geïnspireerde en daarna seculiere antisemitische denkbeelden? Dat is gezonken sociaal-cultureel erfgoed, zeg maar. Maar zó ontvlambaar, in zúlke grote concentraties en zó dicht onder de oppervlakte, daar schrik ik toch van. En dat Extinction Rebellion niet de hygiënische organisatie is waarvoor ik het had gehouden, dat vind ik ook schokkend. In plaats van het antisemitische vergif te bestrijden zoals zij strijdt tegen CO2, subsidieert XR de verspreiding ervan. Nu blijkt dat XR net zo blind is voor het sociaal-maatschappelijke vergif als de olie-industrie voor het broeikasgas, heeft de beweging voor mij afgedaan. Ik denk dat ik wel weet waar mijn aandacht voorlopig op gericht zal zijn: op het antisemitische vergif, dat wil zeggen op de vraag hoe het mechanisme werkt waardoor één groep de schuld van letterlijk álles kan krijgen, inclusief het broeikasgas.

Overigens ben ik van mening dat de A12 bezet mag blijven. En de Westbank niet.

Zie voor een ander verslag van onbekommerd antisemitisme ook Ironisch.

Wil je commentaar geven of zien: klik op Twee soorten vergif en scrol naar beneden door.