Dubbel tragisch

Job Cohen is een paar maanden te vroeg vertrokken. Want in de politieke situatie van nu, na de mislukking van de Catshuisgesprekken, had ik hem graag als politiek leider van de PvdA gezien. De kans op een constructieve uitkomst van het te verwachten politieke gekrakeel in het komende half jaar had ik met hem erbij redelijk groot ingeschat. En dat is nu maar afwachten. 

Daarmee krijgt het vertrek van Cohen iets dubbel tragisch. Het is waar dat hij niet uit het goede hout gesneden was voor de permanente media-oorlog die oppositieleiders kennelijk moeten voeren. Hij was te secundair, te netjes, te constructief. Zijn persoonlijkheid verdroeg zich niet met zijn rol. Tragisch genoeg, zeker voor de man zelf.

Maar het is niet ondenkbaar dat de tragedie zich nog eens gaat herhalen, die van een PvdA-leider die door zijn hoogst persoonlijke eigenschappen de verkeerde man is op het verkeerde politieke moment.

De nieuwe leider, Diederik Samson, heeft alles wat Cohen niet had: assertiviteit, profileringsdrang, snelheid, brutaliteit. Maar het zou best kunnen dat die eigenschappen nu alleen maar de kakafonie versterken en de (nu nog) grote PvdA-fractie laten verworden tot een van de onmachtig kakelende kippen in het kippenhok. Dat zou dubbel tragisch zijn, voor de PvdA, en voor de rest van Nederland.