De reportage gaf op zichzelf een adequaat beeld van het functioneren van de veiligheidsdiensten. Daarbij kwamen hoofdzakelijk Israëliërs aan het woord, en zij spraken duidelijk over de dubieuze kanten van het intelligence-werk, met als speciaal aandachtspunt dat Israëlische politici door het succes van de veiligheidsdiensten de neiging kunnen hebben om minder van diplomatieke middelen gebruik te maken.
Ik vond het geen verkeerde reportage. Maar wat me bevreemdde is dat de NPO ervoor kiest om die uitgerekend op Israëls verjaardag te programmeren. Over de geheime operaties van bijvoorbeeld de Verenigde Staten of Frankrijk van de afgelopen zeventig jaar zou je beslist een even lange en indrukwekkende lijst van soortgelijke wetteloze en moorddadige acties kunnen opstellen. Ook daarvan is de relevantie om erover te berichten zonneklaar, maar wie zou het verzinnen om dat uitgerekend op 4 (Independence Day) of 14 juli (Quatorze Juillet) te doen? De impliciete boodschap daarvan kan toch niet anders zijn dan dat die landen geen nationaal feest waard zijn, ja, dat hun bestaan maar dubieus is.
De keuze van de NPO is dus een behoorlijk venijnige, waarschijnlijk voortvloeiend uit verontwaardiging en boosheid over het uitzichtloze conflict tussen de Palestijnen en Israël, dat inderdaad niet los te zien is van de stichting van de staat. Bij die boosheid kan ik me van alles voorstellen, want Israël wekt – zacht gezegd – niet de indruk veel moeite te doen om de relatie met de Palestijnen te verbeteren. De interne verdeeldheid in het Palestijnse kamp speelt daarin een rol, maar Netanjahoe lijkt dat wel best te vinden.
Alle reden dus om kritisch naar Israël te kijken, maar op sommige dagen doe je dat beter niet, zoals 4 mei of Israëls onafhankelijkheidsdag, want dat is een klap in het gezicht van diegenen die hun leven aan dat land te danken hebben. Die zijn er namelijk ook.
Zie ook 4 mei 2012
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten