En ja, ik geef toe dat het vertrek van de kamerleden Désirée Bonis en Myrthe Hilkens wijst op een misschien wel vergaande mate van kadaverdiscipline. Al weet ik niet het fijne van wat daar gespeeld heeft.
Toch kon ik het niet laten blij te zijn met twee berichten die ik vorige week opving. Het ene bericht kwam van Hans Spekman en zijn werkgroep “Illegaliteit en mensenhandel” en betrof het advies dat de werkgroep uitbrengt aan de PvdA-fractie inzake het kabinetsvoornemen om illegaal verblijf als overtreding aan te merken. In het advies pleit de werkgroep er onder andere voor om specifieke kwetsbare groepen bescherming te blijven bieden en voor iedereen de toegang open te houden tot medische zorg en voor kinderen tot scholing.
Mooi, denk ik dan. De PvdA, en in ieder geval Hans Spekman, laat het niet bij woorden als het gaat om het bijvijlen van de scherpe kanten van het kabinetsbeleid. Hier zit oprechte zorg achter.
Het tweede bericht ging over de campagne van 2012 waarmee Diederik Samsom onverwachts succesvol de PvdA op 38 zetels bracht. Dat is op het conto te schrijven van een persoonlijke beslissing die Samsom pas twee weken voor het eerste verkiezingsdebat nam.
Het partijbureau had op basis van kiezersonderzoek in een eerder stadium besloten dat een anti-campagne het beste zou werken onder linkse kiezers. Dat betekende: tégen aantasting van zekerheden, tégen Europa, tégen andere partijen. Maar, vertelt Derk Stokmans in zijn boek Straatcoach en Strateeg, tijdens een tweedaagse oefensessie voor het premiersdebat van RTL4 op het Brabantse platteland werden de twijfels bij Samsom zo groot dat hij het bos inliep en een half uur onvindbaar bleef voor zijn medewerkers. Daar besloot hij, in zijn eentje, de campagne om te gooien. Hij legde dat zijn team vervolgens persoonlijk op.
Prachtig vind ik dat. Tegenover een leger van risicomijdende bobo’s en berekenende spindoctoren kiezen voor eerlijkheid en een positief verhaal. Dat kan alleen maar als je er zelf in gelooft. Samsoms draai getuigt daarmee van onafhankelijkheid van geest en dat doet me goed temidden van zoveel gesomber over de zwakte van de politiek. Ik ben blij dat dat gebeurt in het segment van het politieke spectrum waar ik mezelf al jarenlang bij indeel: de sociaal-democratie.
En ja, deze berichten zullen ook wel weer goed getimed de wereld in zijn gestuurd. Maar ze zijn er toch maar.
Zie ook Listig
Posts
Dag Naud,
BeantwoordenVerwijderenNog los van het electorale succes dat Samson ermee verwierf, kan je zijn beslissing om tegen zijn 'management' in te kiezen voor een positief verhaal inderdaad als een 'daad van bestaan' zien. Oprechte zorg bepleiten voor kwestbaren ondanks-alles in een land dat steeds meer als een bedrijf 'gemanaged' dreigt te worden ook.
De kadaverdiscipline die hedendaagse partijpolitiek dan weer vereist, legt de onmacht bloot waarmee beleid voeren steeds opnieuw te kampen heeft.
De vinger op de wonde ! Lang leve het mesoniveau... denk ik dan.
Dag Naud,
BeantwoordenVerwijderenJe zegt het al in Mesoniveau Revisited: De PvdA is zelf deel geworden van het probleem. Niet toevallig: de Partij voelde zich allang thuis in grote en gecompliceerde bestuursmodellen. De Gemeente Amsterdam geeft het ultieme voorbeeld hierin, opgeluisterd met benamingen als Divisie en Presidium. Het ambtelijk management bestaat goeddeels uit PvdA aanhang. De partij heeft ervoor gekozen te regeren met een neoliberale partij, dat wil zeggen een partij die zich niet druk maakt over de spaanders die vallen wanneer er gehakt wordt om het kapitalisme overeind te houden. Dijsselbloem dringt tenminste nog aan op aangifte inzake de Libor-fraude bij RABO, maar uit andere PvdA bronnen horen we weinig over schrapen, bonussen en het ontslaan van duizenden werknemers in de zorg, postbestelling en andere. En men stemde uiteindelijk gewoon in met de JSF. Dus: hoezo strategisch stemmen op de PvdA? Hoezo blij met Samsom?
Monk