donderdag 20 september 2012

Spinaziegroen


Mijn moeder is overleden. Ze was drieënnegentig en ze was eraan toe. Maar verdrietig maakt het wel.

Eén van de diepstgewortelde herinneringen die ik van haar heb stamt uit mijn vierde of vijfde levensjaar. Ze neemt me apart, ik zit op haar schoot, ze heeft haar spinaziegroene zachtwollen vest aan. Ze vertelt me dat ik voortaan geen je en jou meer moet zeggen tegen haar en andere grote mensen. Ik moet voortaan u zeggen.

Er zijn vele momenten waarop stukjes paradijs en baarmoederlijke eenheid voor een kind verloren gaan. Dit was er voor mij waarschijnlijk een van en dat kan verklaren waarom ik het heb onthouden als een van de stappen waarin een tegenover wordt gecreëerd. Er ontstaat afstand tot de wereld, je bent niet alleen meer één daarmee.

Maar desondanks bleef ik juist met mijn moeder levenslang verbonden in een verwante betrokkenheid op de wereld. Zeg maar een beetje filosofisch: willen dat het ergens over gaat en tegelijkertijd weten dat veel mensen daar niet op zitten te wachten. Dat deelden wij met elkaar.

Twee maanden geleden vertelde ik aan haar dat ik waarschijnlijk mijn baan zou verliezen. “Managers houden niet van filosofen”, zei ik. Het was even stil en toen zei ze: “Ik ben bang dat het mijn schuld is”.

Zie ook Bellen blazen

1 opmerking:

  1. Ontroerend, Naud! Veel sterkte toegewenst. Een kennis zei ooit: 'De herinnering is het paradijs dat niemand je kan afnemen.'

    BeantwoordenVerwijderen