.jpg)
vrijdag 22 september 2023
Kol Nidrei en andere illusies
Onder de vele kwetsuren die mensen elkaar toebrengen gaat de aandacht van Levinas vooral uit naar, wat hij noemt, ‘denkgeweld’. Dat treedt op waar de ene mens denkt voor de andere en die ander daar niet van gediend is. Het is een soort grensoverschrijding, Levinas noemt het ‘imperialisme’. De denker kan in de hooggestemde illusie verkeren dat hij de ander helpt. Maar de kwetsuur die de ander oploopt vanwege de opdringerigheid van de denker kan variëren van vernedering tot het gevoel klem gezet te worden. Als de denker dat opmerkt kan hij schrikken van zijn eigen illusie en zijn gedrag aanpassen.
Wanneer je met mensen praat over deze stelling van Levinas dan herkennen ze vaak dat verschijnsel wel en kunnen ze concrete ervaringen daarvan aanwijzen in hun eigen leven. Maar tegelijkertijd stellen ze vaak de vraag: waarom zijn er ook mensen die zich níet laten gezeggen door het verdriet dat ze bij een ander veroorzaken; die gewoon doorrausen, hun eigen soevereine gang blijven gaan met hun opdringerige plannetjes? Wat maakt dat de ene mens gevoelig is voor de kwetsuur van het Gelaat (zoals Levinas de gekwetste ander noemt) en een andere mens niet?
Dat vind ik iedere keer weer een intrigerende vraag en ik heb er geen antwoord op. Sommige Levinaslezers denken dat je die gevoeligheid kunt trainen. Bijvoorbeeld door goed te luisteren naar anderen en jezelf daarin te oefenen. Ik denk dat dat niet verkeerd is, al was het maar omdat je een soort alertheid ontwikkelt ten aanzien van illusies waarin je mogelijk doordraaft en grenzen overschrijdt. Daar ligt voor mij ook de waarde van Jom Kipoer, de Grote Verzoendag die we vanaf zondagavond tot maandagavond weer vieren: het is altijd goed om jezelf systematisch, in dit geval via een speciaal gemarkeerde dag met vasten en een indringende liturgie, voor ogen te houden waar je de fout ingaat. Om dat te kunnen doen moet er een taal voor zijn en de liturgie van Jom Kipoer biedt die taal. Zo bezien is Jom Kipoer op te vatten als een training in gevoeligheid, doordat je een hele dag met die taal in de weer bent.
Maar ik blijft sceptisch ten aanzien van de gedachte dat je illusies eruit kunt trainen. Want illusies zijn nu eenmaal inherent aan het denken. Dus, zolang we het denken niet opgeven (en dat lijkt me geen goed idee) zullen illusies blijven optreden en dus ook de kwetsuren die zij veroorzaken. Ik geloof wel dat bezinning op de effecten van ons denken en handelen verbeteringen oplevert, maar tegelijkertijd ben ik ervan overtuigd dat we door onze illusies verrast zullen blijven en daar ongewild anderen mee blijven kwetsen.
Het mooie is dat die scepsis ten aanzien van het tegengaan van illusies ook al in de liturgie van Jom Kipoer een plaats heeft gekregen. Namelijk in het Kol Nidrei, waar we alvast aandacht vragen voor de beloften (op te vatten als hooggestemde intenties of illusies) die we in de toekomst zeker zullen gaan breken. Verre van een vrijbrief te bieden voor het lukraak aangaan en breken van beloftes – zoals deze tekst door kwaadwilligen wel geïnterpreteerd is – getuigt het Kol Nidrei hiermee van realisme en een diep inzicht in de verraderlijkheid van het menselijke denken. Het uitspreken van het Kol Nidrei is daarmee al meteen een oefening in gevoeligheid.
Zie ook Illusieonderzoek voor iedereen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Posts
Deze column is een mooie toelichting bij zowel het begrip denkschaamte als Kol Nidrei. Dank, Naud !
BeantwoordenVerwijderenDank voor deze interessante column Naud, waar je ruimschoots food for thought aanbiedt. Je bent sceptisch m.b.t. de trainbaarheid van iemands vermogen om een ander niet te beschadigen door voor die ander te denken. Zelf ben ik dat in veel mindere mate. De eerste vraag die antwoord verdient, is wie de trainer in kwestie zou moeten zijn. Is het alleen aan de beschadiger om haar/zijn neiging of gewoonte om voor de ander te denken, af te leren? Is hierin ook niet een rol, een cruciale rol zou ik zeggen, weggelegd juist voor de persoon die beschadigd wordt, of dreigt te worden? Zeker, het vereist alertheid om tijdig te signaleren dat als het ware om je heen of over je heen wordt gedacht. Maar is die alertheid, die tegenwoordigheid (in letterlijke zin) van geest, er niet een waarin de bedreigde persoon zichzelf zou kunnen trainen? Of getraind zou kunnen worden? Of getraind zou kunnen worden om zichzelf te kunnen trainen? Daar ligt niet alleen een ruime taak voor de psychotherapie, maar ook een vraag die ieder van ons - naast de vraag die jij voorstelt - mee zou kunnen nemen naar sjoel op aankomende Jom Kippoer: heb ik mezelf wel weerbaar genoeg gemaakt en hoe zou ik dat in het nieuwe jaar kunnen verbeteren? En door onszelf die vraag te stellen, worden we ons tegelijkertijd bewust van de vaak verscholen wijze waarop wij in deze meestal zowel slachtoffer als dader zijn. En het antwoord dat ons ingegeven wordt of dat wij onszelf ingeven, de strategie en de techniek die we daarvoor zullen ontwikkelen, toepassen en verfijnen, kunnen ons als persoon op zichzelf en als persoon in relatie tot anderen een stuk gelukkiger maken.
BeantwoordenVerwijderenDank voor je reactie. Ik ben het helemaal eens met wat je schrijft, en ik denk Levinas ook. Maar in zijn werk is Levinas eigenlijk vooral geïnteresseerd in mij als de dader. Als ík over de grens ga bij een ander ben ík verantwoordelijk, wat de ander doet is zíjn verantwoordelijkheid. Zo benadrukt hij de niet-wederkerigheid of de asymmetrie van menselijke relaties.
Verwijderen