Min of meer steekhoudend vind ik zijn overweging dat die politici campagne voeren voor anti-democratische maatregelen, als gevolg waarvan nu al veel Turkse oppositievoerders en journalisten gevangen worden gezet. Zo’n campagne wil Rutte, terecht, niet ondersteunen.
Twijfelachtiger vind ik Ruttes argument dat de Turkse regering voor een, in eigen land, controversieel standpunt opkomt. Waarom zouden politici dat niet mogen doen?
Zonder meer onjuist lijkt mij Ruttes vaststelling dat het problematisch is dat Ankara de Turkse Nederlanders als Turkse staatsburgers beschouwt. Dat is onjuist, omdat het simpelweg een feit is dat ze dat zijn, als ze behalve een Nederlands ook een Turks paspoort hebben. Mogelijk is het feit dat wij dat in onze argeloosheid hebben laten gebeuren wel problematisch.
Ik ben geneigd om in de verwarring die zich naar aanleiding van deze kwestie van ons meester maakt een symptoom te zien van een breder onvermogen van de Westerse cultuur. Ik doel daarmee op het onvermogen om groepen en groepsidentiteiten een goede plaats te geven in het denken. Dat wordt zichtbaar, ofwel in doorgeschoten bagatellisering van de behoefte aan groepsidentiteit (bij de elites), ofwel in doorgeschoten eigen-volk-eerst-bewegingen (bij grote delen van de rest van de bevolking).
Het toebehoren tot een groep, of die nu van religieuze, politieke of culturele aard is, is in mijn visie een menselijke basisbehoefte, één uit het spectrum van soortgelijke behoeften uit de pyramide van Maslov. Het willen toebehoren tot een groep is daarom wat mij betreft volkomen legitiem, en geen zwaktebod. Die boodschap hoorde ik laatst ook doorklinken in de column van Naema Tahir. Ze sprak over jongeren van Pakistaanse families die soms akkoord gaan met gearrangeerde huwelijken omdat ze bij hun groep willen blijven horen.
Dat daar in het Westen vaak minnetjes over gedaan wordt zal veel te maken hebben met de sterke invloed van het Christendom. In een recente Trouw-column omschrijft Stevo Akkerman als de kern daarvan: “de goddelijke aanvaarding van individuele mensen, en vervolgens van mensen onderling”. Waarbij ik aanteken dat dat niveau van mensen onderling in het Christendom meteen het universele niveau is, dat wil zeggen: de hele wereld. Tussenliggende niveaus hebben – naar het woord van Paulus: “Er zijn geen Joden of Grieken meer, u bent allen één in Christus Jezus” – geen legitieme plaats meer, die worden verdacht.
Tja, dan maken zich de demagogen en manipulatoren meester van het tussenniveau, wat meestal wel de biotoop is waar ons leven zich grotendeels afspeelt.
Zie ook Geen visie en De ganse aarde - of een stukje?
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten