Ook als dat betekent dat beleidsmensen soms heel precies iets moeten weten van de logistiek van een formulier of een bepaalde informatiestroom. En dat een manager moet kunnen duiken in de exacte registraties van één van zijn producten en het proces moet kunnen volgen.
Dat is tien bruggen te ver, dat weet ik inmiddels ook wel. Want dat wíllen die managers en beleidsmedewerkers helemaal niet, om uiteenlopende redenen.
Daarom is het des te opmerkelijker dat ik onlangs, nog net voor mijn afscheid als procesverhelderaar, een paar keer de flow heb mogen meemaken die ontstaat als zes of zeven mensen onderling afstemmen over hun proces - hun dagelijks brood - en zich daarin serieus genomen voelen. Dat creëert zijn eigen ontspannen soort van werkplezier.
Het woord is nu weer aan de eenzame, individuele procesknutselaars. Of aan de collectieve brown-paper producten die weliswaar met veel flow gemaakt worden, maar na een jaar onvindbaar zijn.
Maar een keer komt het vast weer goed – ik kan het niet anders zien.
Zie ook Amsterdam en ICT, Meemaken en Kunnen Amsterdammers wel samenwerken?
Posts
Goed dat er iemand is als jij die verder ziet en ons uit de comfortzone van ons egoïsme vandaan blijft roepen.
BeantwoordenVerwijderenBlijf hoopvol Naud. Juist jouw notie dat collega's in flow komen wanneer ze met elkaar in gesprek komen over hun werk raakt de kern van de zaak en is het waar het in ons werk over gaat. Het werk centraal! Jij, als procesverhelderraar om deze flow te faciliteren. Mij als manager om de ruimte en het kader mee te geven zodat collega's dit mooie gesprek kunnen voeren.
BeantwoordenVerwijderenHartelijke groet
Niels