Verbazing

Ik meen een soort verbazing op te merken in de berichtgeving over de Israëlische reacties op de Syrische opstand. Alsof er niet voldaan wordt aan het beeld dat er bestaat van Israël, namelijk dat van de imperialistische aggressor of de vastbesloten bondgenoot of tegenstander. ‘De Mossad’ heeft nog geen gif gestrooid in het wijnglas van president Assad. Verwachtingen op grond van de beelden komen niet uit en daardoor slaat soms verwarring toe.

Eerst was er vele jaren lang retorisch geweld over en weer tussen Syrië en Israël, maar was de feitelijke situatie die van een gewapende vrede. Door beide landen werd die situatie zo strikt mogelijk gehandhaafd, juist vanwege de stabiliteit. Toen in Syrië de opstand uitbrak sloeg Israël dat dan ook met zorg gade, want het is beter als buur een vijand te hebben die je kent dan een of vele die je niet kent.

Maar begin dit jaar vertelde een Israëlische militaire functionaris dat zijn regering de gematigde rebellen wel zou willen versterken. Er zijn volgens hem namelijk “goede” of “vriendelijke rebellengroepen” bij.

Aan de andere kant meende in maart de chef-staf van het Israëlische leger luitenant- generaal  Benny Gantz dat het risico van escalatie wel groot is. “We kunnen alleen maar hopen dat de strategische reserves van het Syrische leger waaronder chemische wapens niet in handen van de de terroristen zullen vallen”, aldus Gantz. In handen van het Assad-regime vond hij de zaak toch veiliger.

Eind mei geeft Israël aan Assad de waarschuwing dat het leger “weet wat het moet doen” als de levering van geavanceerde Russische luchtafweerraketten aan het regime van president Assad doorgaat. Israël heeft dan al eerder diverse luchtaanvallen uitgevoerd in Syrië, waarbij waarschijnlijk wapenleveranties werden vernietigd die bestemd waren voor Hezbollah.

Waar staat Israël nu precies? En zitten daar misschien imperialistische plannen achter?

Of zou het ook gewoon zo kunnen zijn dat Israël veiligheid wil en zich daardoor laat leiden in zijn acties? Het is waar, ze bestaan: Israëlische expansionisten die uit zijn op uitbreiding van het Israëlische grondgebied. Dat zijn de kolonisten op de Westoever, die sluipenderwijs zich gebieden toeëigenen. Die zijn inderdaad onsympathiek en gevaarlijk en hun geweld laat zich niet wegstrepen tegen barbaarsheid – hoe groot ook – die elders in de regio plaats vindt. En het is ook waar dat het Israëlische leger zich te vaak voor hun karretje laat spannen: kolonisten op de Westoever worden beschouwd als burgers die recht hebben op bescherming. Ook al zijn veel officieren en soldaten het niet eens met hun gedrag.

Maar in de kwestie Syrië zijn het nuchtere veiligheidsexperts die op koele en beredeneerde wijze het kruidvat zo nat mogelijk proberen te houden. Dat is gelukkig wel de corebusiness van het Israëlische leger.

Zie ook Dezelfde mensen? en Baan kwijt