Macht en weerzin

Wat mij het meeste doet neigen tot het standpunt van Obama in de Syrische kwestie is diens aarzeling om over te gaan tot de ‘strafexpeditie’. Er waren al eerder gifgasaanvallen en ook toen werd Obama herinnerd aan zijn ‘rode lijn’, maar hij besloot niet in actie te komen. En na de recente gifgasaanvallen duurde het even voordat de Amerikaanse president met zijn beslissing kwam.

Natuurlijk, toen die eenmaal genomen was zette Obama alle retorische en communicatieve technieken in om een standvastige en besliste indruk te maken. Maar de aanloop daarnaar toe gaf mij de indruk dat hij daar behoorlijk wat weerzin voor heeft moeten overwinnen. En dat vind ik sympathiek en overtuigend.

 Die aarzeling past in ieder geval niet bij het beeld van een imperialistisch Amerika dat de rest van de wereld als zijn speeltuin beschouwt. En ook niet bij het beeld van de neo-conservatieve Bushiaanse variant daarop, die democratie wilde exporteren en dat moeiteloos koppelde aan het garanderen van de olie-importen. Integendeel, Obama erfde twee oorlogen van Bush en getroost zich veel moeite om daar vanaf te komen. Als er nu ingegrepen wordt is het echt omdat wat er gebeurt te gruwelijk is om te laten passeren.

Die, bijna tastbare, weerzin bij de president tegen ingrijpende militaire avonturen maakt ook Obama’s huidige manoeuvre plausibel, namelijk zijn beslissing om de zaak aan het Congres voor te leggen. Je kunt je hooguit afvragen waarom hij daar niet eerder opgekomen is.

 Raar dat deze behoedzame, fatsoenlijke en nog steeds idealistische president zich op een ander vlak als een houwdegen ontpopt. Als het gaat om klokkenluiders zoals Snowden en Madding eist hij nationalistische kadaverdiscipline en torenhoge straffen. Terwijl het soort burgermoed van klokkenluiders, juist in een democratie, van onschatbare waarde is. Het zou beloond moeten worden.

 Zie ook Wawww!