donderdag 18 april 2019

Een moeder voor de stad


Ik schrik een beetje van alle bijgeloof en bovennatuurlijke verklaringen die gekoppeld worden aan de brand in de Nôtre-Dame. Het zou niet zomaar toevallig op de eerste dag van de Goede Week gebeurd zijn, en het houten altaarkruis kan niet anders dan door goddelijke voorzienigheid zijn gered.

Maar voor het overige herken ik wel de gehechtheid aan de moederlijke geborgenheid die uitgaat van een eeuwenoude icoon, die ook nog eens de naam draagt van Onze Vrouw. Een dergelijke feminiene aanwezigheid in een overigens overvolle en schreeuwerige stad is van niet te onderschatten betekenis.

Die waarde werd in de stad Amsterdam in de Middeleeuwen ook al ten volle onderkend en uitgedragen. Dat kan blijken uit de vele Mariabeeldjes die in de Amsterdamse bodem worden gevonden, en die ooit op straathoeken en in huiskamers hebben gestaan. Nadat de stad in 1578 door de mannenbroeders van de Reformatie was overgenomen moest het uit zijn met die feminiene bijgelovigheid, maar zie: anno 2019 is in de persoon van burgemeester Femke Halsema de vrouw weer terug in het centrum. En nu zonder dat we onze toevlucht hoeven te nemen tot het bovennatuurlijke.

Zie ook Bakstenen

4 opmerkingen:

  1. Zou dat feminiene karakter ook niet de oorzaak zijn van het opbod qua donaties dat industriëlen nu doen voor het herstel van dat monument in Parijs ? Ze lijken hun trots wel te willen halen uit het feit dat de andere niet zoveel kan bijdragen als zijzelf !

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Beste Naud,

    Ik zie in deze column over de Notre Dame de armoede van het seculiere tijdperk. Wat hier gebeurt, gebeurt al 200 jaar in onze cultuur. Het bovennatuurlijke wordt vanuit onze seculiere ideologie achteloos weggehaald, en de ‘energie’ die altijd daarop gericht was wordt gericht op allerlei schaduwen uit de voort stromende tijd. In dit geval gender-thematiek. Als je ervan uitgaat dat God niet bestaat is dat misschien okay, maar als Hij er wel is, dan worden die fenomenen overvraagd, die kunnen die kracht niet dragen. Ze worden dan tot afgoden verheven, krijgen te veel aandacht. En redding kunnen ze niet brengen. In dit geval wordt de ‘energie’ van de Notre Dame gericht op een vrouwelijke burgemeester, op ‘het feminiene’. Alsof dat enige betekenis heeft, ik bedoel dan betekenis die werkelijk licht brengt? Er zijn misschien ooit een paar feministen geweest die echt dachten dat zoiets werkelijk gaat helpen, die geloofden dat ‘het feminiene’ op de één of andere manier aan de zondeval is ontkomen – zo zeiden ze het natuurlijk niet, maar in de praktijk dachten ze het wel –, maar verder gelooft natuurlijk niemand in zijn hart dat het feminiene in een schreeuwerige stad werkelijk reddende, Messiaanse betekenis heeft. Want uiteindelijk gaat het niet om man of vrouw, maar dat we gewoon mensen hebben die dit zware ambt op een waardige manier proberen te vervullen, in al hun persoonlijke gebrekkigheid, zoals elk mens dat heeft. Ik verwachtte dat van Van der Laan, en op precies dezelfde wijze mag ik dat verwachten van mevrouw Halsema.


    Dat woord valt, Messiaans, als een scherpe, pijnlijke herinnering uit een liefst vergeten tijdperk. Als een woord dat alleen clandestien mag bovenkomen in onze verlichtte tijd vol superieur relativisme, vol seculiere ideologische verblinding. Maar is niet het wezenlijke van het Joodse geloof dat het alle afgoden wilde ontmaskeren, niet meeliep met de afgoden van de gojim, maar koppig volhardde in de hoop op een waarlijk Messiaans geluid? ‘Welkom is de vreugdebode …….’ zo riep Jesaja. Wie een keer die voetstappen van de vreugdebode heeft horen naderen, kan toch niet meer terug naar de afgodische speeltjes van de gojim, zoals een beetje gewichtig doen over gender-hermeneutiek? En dan de volgende generatie die zich daar tegen af gaat zetten, een Baudet met zijn mannelijke moed (Peter Sloterdijk steekt daarachter!) gaat vereren en alle gender-hermeneutiek aan de kant zal vegen als linkse hobby’s…… Dat is de tredmolen van de gojim, en wie niet meer wacht op de Messias zal in de valkuil trappen om te gaan meelopen in deze troosteloze tredmolen. Partij kiezen voor één van die afgoden, terwijl ze allemaal te veel aandacht krijgen, ‘energie’ krijgen die eigenlijk op iets Anders gericht had moeten zijn. Alles is goed, in haar kern: vrouw, man, moed, ja, zelfs zoiets als ‘nationale identiteit’. Alles is goed in haar kern. Totdat we het gaan investeren met een energie die het overvraagt. Met een hoop die niet gevoed kan worden door de schaduwen van de voort stromende tijd. Is er nog ruimte voor een echte vreugdebode, Naud, zoon van Israël?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hallo Guus,
      Eerlijk gezegd ben ik niet zo'n fan van Halsema, omdat ik vrees dat zij niet goed weet wat ze met religie aan moet. Haar bosje bloemen aan Pierre Valkering bijvoorbeeld vond ik beslist misplaatst.
      Maar als eerste vrouw in een lange rij van burgemeesters - dat feit is hoe dan ook bijzonder - kon ik haar niet ongenoemd laten in een stukje over een moeder voor de stad.

      Verwijderen
  3. Het echt opmerkelijke vond ik dat ik t voor t eerst deels eens was met overigens gevaarlijke reacties in de VS op de brand van de alt-right beweging.

    Zij constateren dat dit slechts de uiterlijke kant is van het verval van het Christendom en dat de Islam het in Europa geestelijk aan t overnemen is.

    dat laatste betwijfel ik zeer, maar je hoeft niet diep esoterisch angehaucht te zijn, om te voelen dat de oude Dame reeds lang haar laatste adem had uitgeblazen…

    De Notre Dame was speelbal van al twee decennia aan bittere twisten over restauratie van de kathedraal tussen staat, stad en de diocees waartoe de Notre Dame behoort..niemand bekommerde zich geestelijk om haar

    de kathedraal was de afgelopen decennia tot een goedkoop massatoerisme-centrum verworden waar alle heiligheid en innerlijkheid voor wegvluchtte…

    Dat laat onverlet dat het onverminderd een cultuurhistorisch monument blijft waar veel identeits-geschiedenis aan zit - en zal blijven zitten.

    maar ik zie t met alt-right (zonder me daarmee op enige manier te identificeren) als een symbool van doorgeslagen secularisering in een samenleving die vergeten wat onze geestelijke oorsprong is, ja wat onze relatie met Christus is

    Dit was een kroniek van een aangekondigde (vuur-)dood

    groet, Sjerp


    BeantwoordenVerwijderen